Bahamas

Als we opstaan schijnt de zon (gelukkig) weer uitbundig. We gaan even naar de lobby om op internet te kijken hoe het met de tropische storm staat. De storm gaat richting Haiti. Dus voor ons valt het mee. Vandaag willen we graag naar de International Bazaar. Het is een toeristisch gebeuren met allemaal winkeltjes en restaurantjes. Volgens verschillende reviews is het er na zonsondergang niet echt veilig meer voor toeristen. We kunnen op verschillende manieren naar de Bazaar. Ik vind het het leukste om met de lokale bus te gaan. Het is een klein stukje lopen naar ‘bushalte'. De bushalte ligt in de struiken. Op een bankje en een paar losse stoelen liggen kranten. Volgens mij moet dit de bekleding voorstellen.Als we bij de bushalte aankomen staat er een hele gammele minivan klaar. Ze hebben maar liefst 12 zitplaatsen in dat kleine busje gemaakt. Als je achterin zit dan moet je eerste allemaal klapstoeltjes in klappen. Het schuimrubber puilt aan alle kanten uit de leren bekleden en wordt met touwen bijelkaar gehouden. Voor slechts $1,25 per persoon worden we naar de Grand Bazaar gebracht. Het busje zit hutje mutje vol en op het moment dat ie stil staat is het er bloedheet. Uiteraard zit er geen airco in het wrak en moeten we het doen met de raampjes die open kunnen. De chauffeur is er ééntje van het kaliber ‘pikzwart' heeft slechts één of twee boven tanden. Omdat ze zo spierwit zijn vallen ze extra op. Als hij ons bij de Bazaar afzet geeft hij ons een kaartje mee met zijn telefoonnummer.... dan kunnen we hem bellen als we weer terug willen.......dat is toch vreemd; de chauffeurs van Connexxion in Arnhem hebben nog nooit gezegd als je weer terug wilt ;-). Als we bij de Bazaar aankomen valt ons één ding meteen op: Op een enkeling na is de Bazaar uitgestorven. De winkeltjes zijn wel open en voor ieder ‘hok' zitten één of meerdere donkere dames. Al bij het uitstappen van busje begint het gearmoe al. Als vliegen op een hoop stront komen ze op ons af. De verkoopvrouwtjes zijn gewoon heel erg opdringerig en ‘no, thank you' accepteren ze gewoon niet. Eentje wordt zelfs een beetje onbeschoft. Ze zegt: What the hell blablabla.... de rest is onverstaanbaar. Heel vervelend. Het enige wat ze bereiken is dat wij als een speer voorbij de winkeltjes hollen en niet kijken wat ze allemaal te koop aanbieden. De sukkels. Een stukje verderop hebben ze het wel begrepen en laten ze ons gewoon rondsnuffelen. Leuke souveniers hebben we er niet kunnen vinden. Het is toch allemaal oude meuk. Er zitten dingen bij die mij aan mijn jeugd deden denken..... dan kun je wel nagaan hoe oud die meuk was. Ik denk dat we al met al een klein uurtje op de Bazaar zijn geweest. Of het nu uitgestorven was omdat het laagseizoen is of omdat iedereen weet dat er alleen maar oude spullen te koop zijn? Ik weet het niet. We bellen de buschauffeur en binnen 5 minuten komt hij er al aan. Het busje zit binnen no-time weer helemaal volgepropt met mensen. Hij zet ons weer netjes af bij Port Lucaya. Bij de Dive In gaan we even lunchen. We nemen vis, friet en fruit. Daarna gaan we met de watertaxi weer naar Taino Beach waar we de rest van de dag onder een hele grote parasol op ligbedjes genieten van het strand en de zee. Om 19.00 uur gaan we met de watertaxi weer terug. Douchen en omkleden in het hotel en avondeten in ons favoriete restaurant 'Sabor'. Voorzover wij weten zullen wij (en de rest van de Bahamas) morgen geen last hebben van de storm. De kans bestaat wel dat het in het weekend erg zal regenen in Miami. Maar ja, dat zien we dan wel weer.

Bahamas

Onze eerste hele dag op de Bahamas. Als we naar buiten kijken is het bewolkt en regenachtig. Dat is nou echt balen. Als we aan het ontbijten zitten bij het naastgelegen restaurant Dive In begint het zelfs te regenen. De serveerster zegt dat er een (kleine) tropische storm verwacht wordt op de Bahamas tussen vrijdagmiddag en zaterdagochtend. Zij adviseert ons om de weersberichten eventuele mededelingen van de cruise organisatie goed in de gaten te houden. Wij vertrekken, als het mee zit, vrijdagmiddag om 15.30 uur weer naar Miami. Na het ontbijt besluiten we, ondanks de bewolking, toch maar naar het strand te gaan. Op zich ; omt het wel goed uit want dan verbranden we niet verder. We nemen de watertaxi naar Taino Beach. Het strand hebben we bijna voor ons eigen alleen. We gaan onder en parasol van palmbladeren op ligbedden liggen. Aan de horizon zien we diverse regenbuien vallen. De hele middag blijft het op strand droog en soms prikt de zon door de wolken. Toch een heerlijk middagje op het strand gehad. Om 17.00 uur nemen we de watertaxi weer terug naar het hotel. Daar wordt weer gedouched en omgekleed. Na het eten gaan we winkeltje kijken naast het hotel; Lucaya Marketplaza. Het is goed merken dat het laagseizoen is. Het is er rustig maar wel gezellig. Omdat we gisteren van die lekkere steakreepjes hebben gegeten bij Sabor gaan we daar nog maar een keer eten. Het is ook gezellige tent. Als we thuis komen kijken we nog even naar het weer. De tropische storm, genaamd Emily, ligt vrijwel stil bij de Dominicaanse Republiek. De verwachting is dat de storm inderdaad op vrijdag en zaterdag over of langs de Bahamas trekt. Daarna zet hij koers naar Miami en Key West. Laten wij daar nou net naar toe gaan. Ze verwachten dat het een categorie 1 storm wordt. Dus dat valt allemaal reuze mee maar het geeft wel slecht weer. Over slecht weer gesproken. Ik las in de Telegraaf dat er weer hoosbui over Arnhem was getrokken. Rembrandt Theater uit voorzorg geevacueerd en de nieuwe stationshal onder water gelopen. Het houdt maar niet op. Lijkt ook wel op een tropische storm.

Ik kan trouwens geen verhaaltjes op internet zetten. De computers zijn in het hotel beveiligd waardoor er niets van een USB-stick geladen kan worden. Een internetcafe hebben we hier nog niet gezien.

Fort Lauderdale - Bahamas

Vandaag moeten we weer vroeg uit de veren. Om 5.45 uur gaat de wekker alweer. Het is dan nog donker. Snel weer wassen en aankleden en weer de koffers in pakken. Toch iedere keer een heel gedoe om de spullen er weer in te krijgen. Om half 7 staan we buiten en even later komt de Jorge, de eigenaar van de Bridge of Cordova, ons ophalen. Met een minivan brengt hij ons naar Port Everglades. Dit is de opstapplaats voor de cruiseschepen. Vandaag gaan we naar de Bahamas. We hebben een cruise and stay geboekt. Dus we gaan met een cruiseship naar de Bahamas. Op Grand Bahama stappen we uit daar blijven we 3 dagen. Op vrijdagmiddag gaan we weer terug. Nou dachten wij dat de Bahamas Amerikaans grondgebied was maar dat is dus niet zo. Bij aankomst bij Port Everglades moesten we eerst de bagage laten checken. Toen door paspoortcontrole en vervolgens inchecken bij de cruisemaatschappij en daarna de bagage inleveren. Al met al zijn we een daar een uur druk mee. Dan is het zover. We kunnen aan boord. Het is jammer dat er naast ons cruiseschip een enorme knots van een cruiseschip lag..... Die van ons leek daardoor klein maar dat kon de pret niet drukken. Vanaf het moment dat we de bagage in moesten leveren moesten we aan alles en iedereen die maar bewoog fooi betalen. Aan de bagagesjouwer $1,00 per koffer. Aan de ontbijtbediende $2,00 per persoon enz. Zelfs die gast die ons onze cabin aanwees hield zijn hand op. Hem hebben we maar even overgeslagen de cabin lag slechts 15 meter verderop. Ik had deze cabin voor $55,00 bijgeboekt. Ik dacht dat is handig voor onze bagage anders loop je daar ook maar mee te zeulen op zo'n schip. Achteraf bleek dus dat we de koffers moesten inleveren en wij alleen handbagage mee mochten nemen. We hadden dus een cabin voor Piet Snot..... het enige voordeel was dat we nu een prive wc hadden. Ook niet echt vervelend trouwens als je met honderden en misschien wel duizenden mensen een tijd op het schip moet verblijven. Op het schip is van alles te doen, onder andere een casino, zwembad, gameruimte, entertainment enz. We beginnen met een ontbijtbuffet. Prima geregeld en genoeg variatie. Je ziet sommige mensen de borden zo volladen alsof ze in dagen niets gegeten hebben. Uiteraard krijgen ze niet alles naar binnen geschoven en soms zitten ze de blazen en te puffen; zo vol zitten ze. De stumpers. Alweer raken we elkaar even kwijt op de boot maar in dit geval is dat niet erg. Het is mooie manier om het hele schip te verkennen. Als je op het schip van binnen naar buiten wilt of andersom dan moet je door hele zware deuren heen. Toen ik wilde kijken of ik Arnjo of één van de kinderen buiten zag had ik met veel moeite deze open gekregen. Net voordat ik de deur los wilde laten zag ik een grote neger aankomen dus ik hield de deur open voor hem. Hij pakte deur aan en zei, met zo'n knauwerige accent, zoiets van : 'I know God is praying for ya, my white sista' '. Nou, mijn dag kan niet meer stuk. We vermaken ons verder prima om de boot. Ik durf het haast niet te zeggen omdat dat zo ontevreden klinkt maar ik had er iets meer van verwacht. Ik had verwacht dat het meer luxe zou uitstralen. Om 7.30 uur zijn we aan boord gegaan en om 13.30 uur komen we aan op de Bahamas. Het eerste wat je ziet zijn de prachtig witte stranden en het heldere water. Weer moeten we door de paspoortcontrole. Buiten staan er allemaal minivans klaar. Je loopt naar het bord waar de naam van je hotel opstaat en de rest gaat vanzelf. Het is nog een heel eind met de taxi. Ik schat zo'n 20 tot 25 minuten en dat voor $5,00 per persoon (is nog geen euro 3,50). Dan komen we bij ons hotel aan. Pelican Bay Hotel at Lucaya. Alle hotels zien er mooi uit maar wij vinden onze natuurlijk het mooiste. Onze kamer heeft een prachtig uitzicht over de baai. Het appartement is gewoon super. Eigenlijk is het bestemd voor slechts twee personen. Er zijn echter drie bedden (een tweepersoonsbed en een 1-persoons bed). De sofabank kan ook als bed gebruikt worden als je met z'n vieren bent. Het wordt dus nog even vechten dus wie in het sofabed moet slapen vannacht. Om 16.00 uur gaan we de boel buiten maar eens verkennen. Eigenlijk is het veel te warm om op dit tijdstip naar buiten te gaan. Je ziet dan ook haast niemand op straat. Op een haast verlaten plein staat bij die sidderende hitte een donkere dame zich uit te sloven met wat dansen en zingen. Het arme mens. In de buurt zien we een klein hutje waar vis verkocht wordt. We kopen een visje (een soort lekkerbekje) en een conch salade (ook vis met veel tomaat en olijfolie). We delen het met z'n vieren; een lekker klein hapje tussendoor. We eten het op op het bijna verlaten plein op. Terug bij het hotel wordt er nog even gezwommen en gedouched. Iedereen moet natuurlijk even de ‘regendruppeldouchekop' uitproberen. Daarna nog even lekker relaxed op ons balkon gezeten en van het uitzicht genoten. 's Avond eten we een superlekkere steak hamburger. Ik was altijd anti-hamburger maar ik ben helemaal ‘om'. Het is overigens geen gewone hamburger hoor. Vlak voor het slapen gaan zien we op de televisie dat er een kans bestaat dat er maar liefst twee tropische stormen zich kunnen ontwikkelen in de buurt van de Bahamas. Morgen maar de ogen en oren goed openhouden.

Miami

Half negen zijn we wakker, pakken we de koffers weer in en checken wij vast uit bij het hotel. De baggage kunnen we veilig in het hotel achterlaten. Gisteren hebben we tijdens het wandelen een ontbijtadresje gezien, dus daar gaan we heen. We bestellen toast met een eitje, Arnjo een turkey sandwich en Rebecca (een beetje pech achteraf) bestelt french toast met sausage. De man achter de balie trok al een beetje vreemd gezicht en vroeg nogmaals ‘french toast WITH sausage?'. De french toast bleek mierzoet te zijn. Bij de toast hoorde een banaan. Niet wat Rebecca had verwacht. Daarboven op lagen twee of drie worstjes. De french toast was te nat en veel te zoet. Gelukkig had ze worstjes nog. Daarna zijn we naar het strand van South Beach gelopen. Het is er heel ruim waardoor het niet druk lijkt. Ik ben niet zo'n strandmens. Ik vind de zee altijd te koud en te zout en dan nog maar niet te spreken over de drek (zeewier) die er dan in ligt. Bovendien heb ik er een hekel aan als je de zee in loopt dat je niet kunt zien waar je op loopt. Maar nu: het strand en de zee zijn gewoon perfect. Lekker warm water, niet overdreven zout, geen rotzooi op de bodem en in het water. Het water is zo helder dat je precies kunt zien waar je loopt. Er liggen zelfs geen stenen of schelpen op de grond, alleen maar hagelwit zand. We zijn er in totaal twee uur geweest waarvan we de meeste tijd in het water hebben doorgebracht omdat we bang zijn voor verbranden. In nederland hadden (ja, toen was het er nog mooi weer) al een vrij bruin gezicht en vrij bruine armen gekregen maar de rest was natuurlijk nog wit. Ondanks dat we ons ingesmeerd hadden en ondanks dat we zo min mogelijk op strand gelegen of gestaan hebben zijn vooral Arnjo en ik toch flink verbrand op de schouders en rug. Echt balen. Na het zwemmen drinken we wat op een terrasje op Ocean Drive. Daar waar je juist verwacht dat de prijzen schrikbarend hoog zijn valt het hier juist mee. Waar wij zitten hebben ze toevallig ook nog eens op Maandag de hele dag Happy Hour. Voor nog geen 2 euro heb je een halve liter bier! We hebben Arnjo meegesleept naar het hotel anders was hij er de rest van de middag blijven zitten. Bij het hotel halen wij onze koffers op en laten we onze auto ophalen. Het is de eerste keer dat we valet parking hebben. In Miami is parkeren (op een enkele grote parkeerplaats na) een groot probleem. Wij konden ook geen parkeerplaats vinden in de buurt van het hotel. Ik had al gelezen dat het hotel valet parking had voor $19,00 per dag (is ongeveer 14 euro). Met de auto rijden we eerst door naar Star Island. Het is een eilandje wat ligt tussen South Beach en Downtown. Dit eiland wordt ‘bewaakt' door politie of een mannetje van een Security bedrijf. Je moet door een slagboom heen. Het wordt dus bewaakt, je moet je melden bij de ingang maar het is wel toegankelijk voor publiek. De auto mag je echter niet verlaten. Op het eiland wonen bekende mensen zoals Julio Iglesias, Gloria Estefan enz. Het lijkt op Beverly Hills. Echt prachtige huizen, auto's en boten. Daarna rijden we door naar downtown en parkeren we de auto in de buurt van de Metromover. Met deze metro kun je gratis een rondje maken rondom downtown. Bij het metrostation aangekomen moet Veronique nodig naar de wc en loopt vast vooruit. Rebecca en ik komen tot de conclusie dat wij eigenlijk ook wel moeten dus wij lopen achter Veronique aan. We zien Veronique een grote trap op lopen. Rebecca en ik komen ook aan bij de trap. Ik neem de lift (veel te warm om trappen te lopen) en Rebecca neemt de trap. Als ik uit de lift stap ben ik allebei de kinderen kwijt. Behalve een paar zwervers lopen er alleen een aantal zwervers rond. Vanwaar ik sta op het metrostation zie ik Arnjo in de verte nog steeds bij de auto staan. Hij kreeg de kofferbak niet dicht of zoiets. En wat nu? Dat is ook lekker, ben je je kinderen kwijt in zo'n griebes (of is griebus?) Uiteindelijk bleek dat de meiden, een stuk verderop, bij McDonalds naar de wc zijn gegaan. Één van de zwevers hielp zogenaamd mee zoeken. Ze doen hier werkelijk alles voor kleingeld. Hen weigeren durven we niet goed. Je staat daar toch even raar te kijken als niet weer waar de meiden uithangen. Wat wij zien vanuit de metromover van Downtown is, behalve het stuk met de hotels en de palmbomen, niet erg hoopgevend. Het ziet er veelal oud, verlaten en verwaarloost uit. Maar ja, toch leuk om alvast wat te hebben gezien van Downtown. Volgende week komen we er nog even terug.

We pakken de auto weer en rijden richting Fort Lauderdale. Opeens ziet Arnjo dat de benzine op reserve staat. Op dat moment zitten we in een file. We zitten in de buurt van één van de buitenwijken van Miami. Er zijn op dat punt geen afslagen en in geen velden of wegen is er een tankstation te zien. Dat wekt toch weer enige irritaties op ;-) We geven de Tomtom aan Veronique (zij heeft er het meeste verstand van) en laten haar de dichtsbijzijnde tankstation opzoeken. Dat heeft ze zo voor elkaar (Jan, je bent geweldig!). We verlaten de snelweg en komen in de wijk Opa Locka aan. Dit is de meest criminele wijk van Miami en daar wil je als toerist gewoon niet zijn. Je wilt daar uberhaupt niet zijn volgens mij want het gemiddelde aantal moorden is daar hoogst. Maar Jut, Jul en de kinderen hebben geen keus.... we zitten immers bijna zonder benzine. Het tankstation blijkt dicht te zitten. Volgens Arnjo zitten er kogelgaten in de ramen. Er loopt nog vrachtwagenchauffeur rond. Hij is ook op zoek naar een tankstation. We rijden achter hem aan. Even verderop zit nog een tankstation. Nouuuu, daar zit voor zeven stuiver op de stoep. Het is er ook een groot zooitje. Arnjo moet eerst naarbinnen om te betalen en dan pas kun je tanken. Binnen zit de medewerker achter tralies kogelvrij glas. Er is een piepklein gaatje waardoor je geld kunt geven. Op het raam staat met grote letters dat de medewerker over niet meer dan $50,00 wisselgeld beschikt. Bij het verlaten van het pand staat er een enge negerin te bedelen om kleingeld. Arnjo tankt snel en we zijn gauw weer weg. Na een half uurtje komen we aan in Fort Lauderdale. Vannacht overnachten we in een low budget hostel en hotel. Het heet the Brigde of Cordova. Ik heb het via internet gevonden en het leek mij helemaal iets voor ons. Het draait daar niet om sterren en luxe maar om gezelligheid. Met eigenaar had ik al e-mailcontact gehad. Voor slechts 78 euro hebben we twee kamers. Eentje met een kitchenette met een magnetron, gasplaatje en koelkast. Bovendien zit in dat geld vervoer naar Port Everglades (de opstapplaats van het cruiseship). Als we daar aankomen zijn we inderdaad helemaal weg van. Het is er begroeid met veel bomen en planten. Arnjo levert de auto in bij het vliegveld van Fort Lauderdale. De meisjes gaan even zwemmen en ik schrijf het verhaal van vandaag op in grote lijnen. Typen wordt morgen pas weer wat. Als Arnjo terug is gaan we eten bij een Arabisch restaurant Taza. Weer eens wat anders en het smaakt ons heerlijk.

Reisdag Everglades - Miami

Vanochtend hebben we de wekker op 8.30 gezet. Het ontbijt is tot 9.30 uur dus we moeten even aanpoten om op tijd (9.00 uur) aan tafel te zitten. Na het ontbijt pakken we de koffers weer in en checken wij uit. Vandaag gaan we naar Miami. Na een kwartiertje rijden komen we nog een keer langs NP Williams Sidewalk. We rijden deze weg nog eens in om te kijken of er nog alligators zijn. We zien er een stuk of drie. We vervolgen onze weg en onderweg komen we een aantal Indian Villages tegen. Klinkt leuk maar het enige wat je ziet zijn hoge schuttingen. Na een drie kwartier rijden zien we opeens een bord met ‘Welcome to Indian Village Maccosukee'. We parkeren de auto en lopen naar binnen. Het schijnt dat je er een tour kunt krijgen door een indianen dorp en een alligatorshow. Voor de kosten hoeven we het niet te laten (5 euro per persoon). We krijgen een mini tour met een korte uitleg over het leven en de gewoontes van de indianen. Best grappig. Daarna volgt er een alligatorshow. Twee mannen lopen wat aan een alligator te trekken en te sjorren. Bek open, bek dicht, prik in de ogen, tik op de kop, KLAP..... bek dicht, vinger er bijna af. Als klap op de vuurpijl steekt hij zijn hoofd nog even in de bek van het dier. We hebben het gefilmd. Ik heb maar niet gekeken want ik had de indruk dat het ieder moment mis kon gaan (dan had je wel veel waar voor je geld gehad). Daarna mocht iedereen nog een baby en/of kleuter alligator vasthouden. De meiden en Arnjo staan op de foto met de kleuter alligator. Apetrots zijn ze geloof ik. Daarna rijden we verder. We hebben een hotel in South Beach; alleen de naam al: South Beach! We moeten een stukje Miami door om er te komen. We zien niet veel van Miami maar wat we zien in helemaal geweldig. Water, palmbomen, prachtige huizen, peperdure jachten en cruiseschepen. Ons hotel ligt aan de Espanola Way. Vroeger was het de rosse buurt van South Beach met veel criminaleit en nu is het een hele gezellige straat (autovrij) met veel hotel, restaurantjes, barretjes, live muziek en 's avonds hele gezellige verlichting. Ik vind dat ik weer een superhotel heb gevonden. Over het hotel zelf waren bij tripadvisor hele tegenstrijdige recensies. De ene vond het een goed hotel op een superlocatie de ander vond de hotelkamer te oud, vies en een te klein bed en vertrokken zonder de nacht er te hebben doorgebracht. De kamer heeft inderdaad niets aan luzxe maar het is er schoon en met de bedden is niets mis mee. Kortom: wij zijn helemaal blij. Hoewel het weer erg warm is, ik schat zo'n 32 graden, gaan we toch even een korte wandeling maken door South Beach. Er staan namelijk veel zogenaamde art deco gebouwen die je gewoon gezien moet hebben. Het is inderdaad de moeite waard. Via Ocean Drive, ook weer zoiets fantastisch om te zien, lopen we terug naar de Espanola Way en eten we wat bij de Italiaan. Andere keuzes waren Mexicaan, Spaans of Cubaans. Het eten was er heel erg lekker maar ook heel erg duur. De duurste tot nu toe. Na het eten nog even wat winkeltjes bekeken en nog even kort over Ocean Drive gewandeld. Het is alweer laat dus terug naar het hotel en slapen.

Avonturen in de Everglades :-)

5.45 uur gaat de wekker al af. Vandaag gaan we met de kayak de Everglades in. Spannend dus. We trekken allemaal een lange broek aan en een shirt met lange mouwen. Om 6.30 uur zitten we aan het ontbijt. We zien nog een gezin zitten met lange broeken aan dus we zijn niet de enige die op safari gaan. Om 7.00 uur komt Patrick, onze guide, ons halen. Patrick ziet er op een afstand uit als stoere vent maar als je hem een tijdje van dichtbij hebt geslagen dan verander je al gauw van mening. Zo vond ik al vrij vlot dat de naam Patricia beter bij hem paste. Zijn haar droeg hij in ‘guitig' paardestaartje. Patricia vertelde ons voor vetrek waar we precies heen zouden rijden, hoe de Everglades ontstaan zijn en dat er sinds 14 jaar niet zoveel muskieten zijn geweest als dit jaar. Hmm, hebben wij weer. Hij adviseert ons om zo'n tropenhoedje te kopen met een muskietennet ervoor. Veronique ziet alweer een ‘bad hairday' voor zich maar stemt toch vrij vlot toe. We zijn de muggen van gisteren nog niet vergeten. Om half acht gaan we met 12 man op pad. Twee Nederlandse gezinnen en één gezin uit Zwitserland. Het is nog vroeg en daardoor nog heel rustig op de weg, we komen nauwelijks auto's tegen maar Patricia rijdt als een slak naar de plaats waar we met de kayak het water in moeten. In de tussentijd praat zij aan één stuk door. Wel hele interessante informatie hoor! Hij is eerst een soort van aardrijkskunde leraar geweest op een vrij hoog niveau en sinds een klein jaar woont hij in de Everglades en geeft zulke excursies. Je kunt bijvoorbeeld ook een trip maken van meerdere dagen met de kayak. Het andere Nederlandse gezin heeft gekozen voor twee duo kayaks/kayakken, de rest had een eigen kayak. Toen mijn kayak het water op geduwd werd durfde ik de eerste 5 minuten niet eens adem te halen. Het ding wiebelde bij iedere beweging vreselijk. Ja, ik had er op dat moment spijt van dat we deze excursie geboekt hadden. Maar al gauw wen je daaraan en gaat het beter. We moesten een hele grote plas over varen en doken daarna al vrij vlot de mangroves in. Het was steeds een heel gevecht om tussen de wortels en takken door te varen, helemaal omdat niemand echt ervaring had met kayakken. Hoewel we maar vrij langzaam vooruit kwamen gingen we toch steeds de mangroves in. Volgens Patrick was het er niet erg diep, ongeveer 1 meter, maar was de bodem bedekt met een hele dikke laag modder. Het water zelf was roetzwart en er hing een vieze rotte lucht. Het ene moment zag ik Arnjo in gevecht met een kluwe luchtwortels en andere moment zaten Veronique en Rebecca vast tussen de takken. Op een gegeven moment was ik Rebecca en Arnjo uit het oog verloren. Veronique peddelde voor mij uit. Soms hoorde je een plonsje van een vliegende vis. Ik heb ze alleen gehoord maar niet gezien. En nou komt het..... plotseling hoorde Veronique en ik een hele grote, lompe plons. Dat kunnen maar twee dingen zijn. Één: het is een alligator of twee het is Arnjo die uit de kayak is gedonderd. Omdat het vrije lange tijd stil bleef daarna gingen wij uit van het eerste. Maar toen opeens hoorde wij Crocodile Dundee roepen: 'Karin, help, ik ben uit de kayak gevallen'. Wer-ke-lijk waar..... ggrr tss, je neemt hem mee op vakantie maar.... Ik heb Patries geroepen en ben naar Arnjo toe gevaren. Ohhhh, de drek die zat op zijn hoofd. Hij stonk een uur in de wind en hij stond tot aan zijn knieen in de modder. ‘Of ik effe wilde helpen'. Ik dacht ik laat Patricia wel helpen hij heeft tenslotte meer ervaring met dit soort situaties. Ik was allang blij dat ik zelf een beetje relaxt in die boot kon zitten. Patricia was in ieder geval niet van plan om zich vies te maken. We moesten de kayak van Arnjo omgekeerd op de punt van MIJN kayak zien te krijgen zodat deze leeg kon lopen. Waarom de keuze op mijn kayak was gevallen weet ik niet maar voelde mij er niet happy bij. Ik weet hoe onbenullig Arnjo op zulke momenten kan doen. Hij is dan in staat om zowel dekayak als mij koppie onder te drukken. Na veel vijven en zessen en heleboel geharrewar LAG Arnjo op zijn buik in de kayak. ‘Niks meer aan doen' zei ik nog maar Particies vond deze positie niet optimaal om aan land te komen dus moest Arnjo zich nog omdraaien. Je had het moeten zien! Godsamme, wat een gehuu (wat een raar woord ?!) allemaal. Maar goed, eindelijk zat ie weer in zijn bakkie. Zeiknat en een enorm rood hoofd. Zijnnetje heefthij nog op. Toen bleek dat hij een peddel kwijt was. Die heeft hij tijdens zijn val vast twee meter de modder ingedrukt want we hebben ‘m nergens meer kunnen vinden. Niet veel later komen we weer op open water. Arnjo heeft zo'n beetje alle spieren verrekt die hij maar heeft maar hij heeft alles weer onder controle. Wat wij niet onder controle hebben zijn de muskieten. Hoewel wij ons goed en regelmatig insmeren met DEET prikken de muggen gewoon door de kleding heen. Zelfs door de spijkerbroek heen! Na 3,5 uur varen komen we tegen 11.00 uur weer terug bij de auto. Als Arnjo uit de kayak stapt hangt er nog een paar kilo modder aan z'n gympen. De kayaks/kayakken worden weer op de trailer gebeurd en we kunnen weer terug naar ons verblijf. Een geweldige ervaring was het weer (zowel het kayakken in de Everglades als de koelbloedige actie van Arnjo). Rond half 12 zijn we weer thuis en ligt er een lunchpakketje voor ons klaar. Een heerlijk broodje, water, een koekje en een snoepje. Maar voordat we gaan eten moet eerst Arnjo, met kleren al, onder douche. Wat een lucht, zeg. Vanmiddag moet hij die kleren weer aan want dan gaan we met de airboat de Everglades in.

Om 14.00 uur zijn we bij de airboaten. Onze chauffeur heet Kevin. Het schijnt dat je opleiding van 1 jaar moet hebben voordat je zelfstandig een airboat mag besturen en je moet minimaal 3 jaar ervaring hebben voordat je toeristen mag rondvaren. We hebben 1 uur lang in de airboat gezeten. Wat was dat fantastisch! Tussen de mangroves door (deze keer waren de waterwegen niet zo smal als met kayak vanochtend) en over open water met gras. Soms gaf hij een dot gas en gooide de boot in een soort slipstream. Echt super! We waren weer van de tenen tot aan de oren ingepakt maar dat was achteraf niet nodig geweest. Onderweg hebben we maar 1 alligator gezien. Bij terugkomt besluiten we om een paar mijl verderop te rijden. Daar ben je er verzekerd van dat je alligators ziet. En inderdaad: we zien er genoeg. We durven niet al te dichtbij te komen want die beesten zijn op het land heel erg snel. Een paar keer gaan we de auto uit om ze van dichtbij te bekijken. Tegen 17.00 uur zijn we weer terug en trekken we de winterkleding. We drinken even wat bij een naast gelegen restaurantje. Nog even een snelle duik in het zwembad. Deze keer gaan we met de auto naar hetzelfde restaurant. Het was ons gisteren goed bevallen dus waarom niet? Nu nemen we nog even een voorgerechtje. Het heet ‘Taste of the Everglades' en het bestaat uit Gator, Frog legs en Conch Flitters. Dat laatste is iets met vis. Volgens Arnjo was het slak (nou maar hopen dat het Patrick niet was).

Even puur ter informatie. Arnjo heeft in zijn nek maar liefst 25 muggenbulten. Zijn kuiten waren altijd al fors maar nu zijn ze rood en strakgespannen. Maar.... Veronique spant de kroon. Zij heeft alleen al op haar rechterbovenarm inclusief schouderblad 114 muggenbulten en dan heb ik de dubbele bulten voor één gerekend. Soms zie je een rode vlek met wel drie of vier witte bulten. Op haar benen heeft ze er minstens 163 want die heb ik net even in de gauwigheid geteld. Het arme kind. Gelukkig hebben we goed spul tegen jeuk dus dat scheelt. Nou, morgen weer verder.

Everglades City

Vandaag rijden van Fort Myers via BonitaSprings naar Everglades City. Een stukje van 150 km. Om 13.00 uur zijn we al bij ons volgende logeeradres: The Ivey House Bed & Breakfast. Omdat we nogal aan de vroege kant zijn gaan we eerst maar even brunchen. In het dorp is het vrij rustig overal maar er zijn genoeg restaurantjes open. Het is hier op het moment laagseizoen. We komen bij Susie's Stations Restaurant uit. Een heel knus restaurant uit 1920. Aan de muren hangen allemaal oude ijzeren borden met teksten van bijvoorbeeld Sunkist, Coca Cola, Gasoline enz. De mevrouw van de bediening is (werkelijk) rond de 80 jaar. Het eten was goed maar minimalistisch en duur. Rond 15.00 uur zijn wij weer terug bij The Ivey House. Hier moeten we een aantal handtekeningen zetten voor de excursie van morgenvroeg. Ook hier worden wij weer helemaal blij van wat wij zien. Het is een gezellig ‘huis' met een zwembadje. Over het zwembad is een muskietennet gespannen. Ook onze kamer ziet er leuk uit. We kleden ons meteen om en gaan het zwembad in. De eerste twee uur hebben we het zwembad voor ons eigen alleen. We zwemmen wat, we zonnen wat. Heerlijk, even lekker relaxen. Veronique krijgt nog even last van een soort flauwte. Ze voelt zich duizelig en ziet slecht. Nadat ze wat gegeten heeft knapt ze meteen op. Maar even in de gaten houden dus. Tegen 18.00 uur gaat de hele familie weer douchen en klaarmaken voor het avondeten. Even verderop zit een restaurant genaamd ‘Seafood Depot' het eten schijnt er erg goed te zijn. We besluiten te gaan lopen. Al vrij snel kwamen er wat muggen op ons af. Toen had er eigenlijk al een belletje moeten gaan rinkelen. Nadat de eerste mug geprikt had kwamen we tot de conclusie dat we vergeten waren om ons in te smeren met DEET. Arnjo stelde nog voor om even snel terug te lopen en de auto te halen maar wij vonden dat niet nodig (stelletje sukkels dat we zijn). Tegen de tijd dat we bij het restaurant zijn heeft iedereen al diverse muggenbulten. We bestellen allevier een lekkere biefstuk en zijn de muggen vrij gauw weer vergeten totdat we weer terug moeten lopen. Van alle kanten komen ze aan en wij lopen als een paar idoten te springen en te meppen. Tegen de tijd dat we thuis zijn, zijn we allemaal lek geprikt...... en dan te bedenken dat we morgen echt de Everglades nog in moeten.

Fort Myers

Vanochtend was het opstaan, wassen, inpakken en wegwezen. Met de auto gaan we van Orlando, via Sarasota voor een lunch, naar Fort Myers. Het is ongeveer 350 kilometer rijden.Goed te doen dus. Om 11.15 uur stappen wij in de auto, zetten de radio aan (een lekker muziekje er op) en hup, de highway op. Hoewel er veel wolken zijn schijnt de zon toch aan één stuk door. Thuis heb ik via internet weer een leuk lunch adresje gevonden in Sarasota. Het ligt precies op de route. Als we na 2 uur rijden aankomen bij The New Pass Baithouse & Grill zijn we er meteen weg van. Het ligt aan een mini strandje en het ziet er gewoon zo gezellig uit. Onze picknick tafel staat tegen de waterlijn aan. Als we gaan zitten hebben we uitzicht over het water. Superleuk. We eten wat, drinken wat en genieten van de rust en het uitzicht. Om 15.00 uur rijden we weer verder. Op de snelweg rijden wij ongeveer 100 km per uur en, geloof het of niet, opeens worden we ingehaald door een mafkikker op een moter zónder helm op, één hand aan het stuur en gewoon in zijn korte broek en hemd. Al gauw komen wij erachter dat het dragen van een helm niet verplicht is in Florida. Voor ons blijft het echter een uiïg gezicht. Om 16.45 uur komen we aan in Fort Myers Beach. Weer echt zo'n dorp om verliefd op te worden. We parkeren de auto bij ons hotel Neptune Inn. Het ziet allemaal zo mooi uit. We krijgen kamer 201. Ik had een kamer gereserveerd met 2 queens bedden met uizicht op het zwembad aan de zuidzijde. Wij kregen echter een kamer met uizicht op zee. Het is toch zo fantastisch als je uit je raam kijkt en je ziet de Golf van Mexico. Ondanks dat we een grote, donkere onweerswolk zien willen we toch even gaan zwemmen. Als Arnjo, Rebecca en Veronique net in zee zijn vind ik toch dat de onweerswolk erg snel onze richting opkomt. Gelukkig hebben ze dat zelf ook in de gaten en komen ze er snel uit. We pakken onze spullen en moeten zelfs nog even hardlopen omdat het begint te regenen. Op ons balkon kijken we naar de zee en de regen. Arnjo heeft nogal moeite met de regen en probeert er een mooie draai aan te geven. Zo van: Het regent wel maar het is anders, de regen hier is warm en bij ons koud, hier voelt het ook niet als regen, het voelt hier van 'oh, wat lekker die druppels', als het hier regent is iedereen blij bij ons is iedereen chagrijnig, de regen ziet er hier ook veel mooier als in Nederland, hier heb je druppels in Nederland heb je druppeltjes, het klinkt ook mooier als de druppels de grond raken, kijk, kijk, daar gaat weer zo'n fantastische druppel, sssttt, luister dan, het klinkt als muziek, ik vind het niet erg die regen, jullie wel? JAHAAA, WIJ WEL Arnjo. ‘Helaas' houdt de regen na een klein half uurtje weer op en komt de zon alweer te voorschijn. We drinken nog een biertje op ons balkon en gaan dan opzoek naar een restaurantje. Het is niet moeilijk om hier iets leuks te vinden. Het wemelt hier van de barretjes en restaurantjes. Jammer dat we hier maar 1 nacht blijven. Na het eten nog een paar soeveniertjes gekocht (nog steeds geen leuke pet of klep gezien, Els) en daarna terug naar ons hotel.