Half negen zijn we wakker, pakken we de koffers weer in en checken wij vast uit bij het hotel. De baggage kunnen we veilig in het hotel achterlaten. Gisteren hebben we tijdens het wandelen een ontbijtadresje gezien, dus daar gaan we heen. We bestellen toast met een eitje, Arnjo een turkey sandwich en Rebecca (een beetje pech achteraf) bestelt french toast met sausage. De man achter de balie trok al een beetje vreemd gezicht en vroeg nogmaals ‘french toast WITH sausage?'. De french toast bleek mierzoet te zijn. Bij de toast hoorde een banaan. Niet wat Rebecca had verwacht. Daarboven op lagen twee of drie worstjes. De french toast was te nat en veel te zoet. Gelukkig had ze worstjes nog. Daarna zijn we naar het strand van South Beach gelopen. Het is er heel ruim waardoor het niet druk lijkt. Ik ben niet zo'n strandmens. Ik vind de zee altijd te koud en te zout en dan nog maar niet te spreken over de drek (zeewier) die er dan in ligt. Bovendien heb ik er een hekel aan als je de zee in loopt dat je niet kunt zien waar je op loopt. Maar nu: het strand en de zee zijn gewoon perfect. Lekker warm water, niet overdreven zout, geen rotzooi op de bodem en in het water. Het water is zo helder dat je precies kunt zien waar je loopt. Er liggen zelfs geen stenen of schelpen op de grond, alleen maar hagelwit zand. We zijn er in totaal twee uur geweest waarvan we de meeste tijd in het water hebben doorgebracht omdat we bang zijn voor verbranden. In nederland hadden (ja, toen was het er nog mooi weer) al een vrij bruin gezicht en vrij bruine armen gekregen maar de rest was natuurlijk nog wit. Ondanks dat we ons ingesmeerd hadden en ondanks dat we zo min mogelijk op strand gelegen of gestaan hebben zijn vooral Arnjo en ik toch flink verbrand op de schouders en rug. Echt balen. Na het zwemmen drinken we wat op een terrasje op Ocean Drive. Daar waar je juist verwacht dat de prijzen schrikbarend hoog zijn valt het hier juist mee. Waar wij zitten hebben ze toevallig ook nog eens op Maandag de hele dag Happy Hour. Voor nog geen 2 euro heb je een halve liter bier! We hebben Arnjo meegesleept naar het hotel anders was hij er de rest van de middag blijven zitten. Bij het hotel halen wij onze koffers op en laten we onze auto ophalen. Het is de eerste keer dat we valet parking hebben. In Miami is parkeren (op een enkele grote parkeerplaats na) een groot probleem. Wij konden ook geen parkeerplaats vinden in de buurt van het hotel. Ik had al gelezen dat het hotel valet parking had voor $19,00 per dag (is ongeveer 14 euro). Met de auto rijden we eerst door naar Star Island. Het is een eilandje wat ligt tussen South Beach en Downtown. Dit eiland wordt ‘bewaakt' door politie of een mannetje van een Security bedrijf. Je moet door een slagboom heen. Het wordt dus bewaakt, je moet je melden bij de ingang maar het is wel toegankelijk voor publiek. De auto mag je echter niet verlaten. Op het eiland wonen bekende mensen zoals Julio Iglesias, Gloria Estefan enz. Het lijkt op Beverly Hills. Echt prachtige huizen, auto's en boten. Daarna rijden we door naar downtown en parkeren we de auto in de buurt van de Metromover. Met deze metro kun je gratis een rondje maken rondom downtown. Bij het metrostation aangekomen moet Veronique nodig naar de wc en loopt vast vooruit. Rebecca en ik komen tot de conclusie dat wij eigenlijk ook wel moeten dus wij lopen achter Veronique aan. We zien Veronique een grote trap op lopen. Rebecca en ik komen ook aan bij de trap. Ik neem de lift (veel te warm om trappen te lopen) en Rebecca neemt de trap. Als ik uit de lift stap ben ik allebei de kinderen kwijt. Behalve een paar zwervers lopen er alleen een aantal zwervers rond. Vanwaar ik sta op het metrostation zie ik Arnjo in de verte nog steeds bij de auto staan. Hij kreeg de kofferbak niet dicht of zoiets. En wat nu? Dat is ook lekker, ben je je kinderen kwijt in zo'n griebes (of is griebus?) Uiteindelijk bleek dat de meiden, een stuk verderop, bij McDonalds naar de wc zijn gegaan. Één van de zwevers hielp zogenaamd mee zoeken. Ze doen hier werkelijk alles voor kleingeld. Hen weigeren durven we niet goed. Je staat daar toch even raar te kijken als niet weer waar de meiden uithangen. Wat wij zien vanuit de metromover van Downtown is, behalve het stuk met de hotels en de palmbomen, niet erg hoopgevend. Het ziet er veelal oud, verlaten en verwaarloost uit. Maar ja, toch leuk om alvast wat te hebben gezien van Downtown. Volgende week komen we er nog even terug.

We pakken de auto weer en rijden richting Fort Lauderdale. Opeens ziet Arnjo dat de benzine op reserve staat. Op dat moment zitten we in een file. We zitten in de buurt van één van de buitenwijken van Miami. Er zijn op dat punt geen afslagen en in geen velden of wegen is er een tankstation te zien. Dat wekt toch weer enige irritaties op ;-) We geven de Tomtom aan Veronique (zij heeft er het meeste verstand van) en laten haar de dichtsbijzijnde tankstation opzoeken. Dat heeft ze zo voor elkaar (Jan, je bent geweldig!). We verlaten de snelweg en komen in de wijk Opa Locka aan. Dit is de meest criminele wijk van Miami en daar wil je als toerist gewoon niet zijn. Je wilt daar uberhaupt niet zijn volgens mij want het gemiddelde aantal moorden is daar hoogst. Maar Jut, Jul en de kinderen hebben geen keus.... we zitten immers bijna zonder benzine. Het tankstation blijkt dicht te zitten. Volgens Arnjo zitten er kogelgaten in de ramen. Er loopt nog vrachtwagenchauffeur rond. Hij is ook op zoek naar een tankstation. We rijden achter hem aan. Even verderop zit nog een tankstation. Nouuuu, daar zit voor zeven stuiver op de stoep. Het is er ook een groot zooitje. Arnjo moet eerst naarbinnen om te betalen en dan pas kun je tanken. Binnen zit de medewerker achter tralies kogelvrij glas. Er is een piepklein gaatje waardoor je geld kunt geven. Op het raam staat met grote letters dat de medewerker over niet meer dan $50,00 wisselgeld beschikt. Bij het verlaten van het pand staat er een enge negerin te bedelen om kleingeld. Arnjo tankt snel en we zijn gauw weer weg. Na een half uurtje komen we aan in Fort Lauderdale. Vannacht overnachten we in een low budget hostel en hotel. Het heet the Brigde of Cordova. Ik heb het via internet gevonden en het leek mij helemaal iets voor ons. Het draait daar niet om sterren en luxe maar om gezelligheid. Met eigenaar had ik al e-mailcontact gehad. Voor slechts 78 euro hebben we twee kamers. Eentje met een kitchenette met een magnetron, gasplaatje en koelkast. Bovendien zit in dat geld vervoer naar Port Everglades (de opstapplaats van het cruiseship). Als we daar aankomen zijn we inderdaad helemaal weg van. Het is er begroeid met veel bomen en planten. Arnjo levert de auto in bij het vliegveld van Fort Lauderdale. De meisjes gaan even zwemmen en ik schrijf het verhaal van vandaag op in grote lijnen. Typen wordt morgen pas weer wat. Als Arnjo terug is gaan we eten bij een Arabisch restaurant Taza. Weer eens wat anders en het smaakt ons heerlijk.