Ik ben alweer vroeg uit de veren en om 7.15 uur zit ik in de lobby weer een verhaaltje te typen en wat te internetten. Ik las op hyves dat Levent het gleufje van Maud heeft ?!? Hoe dat precies zit hoor ik vast nog wel. Nadat wij lekker hebben ontbeten in het hotel gaan we naar het Bata Shoe Museum. Bij het woord ‘museum' worden de meiden al niet goed en Arnjo heeft vooral problemen met de combinatie ‘museum EN schoenen'. Het interesseert hem beide niet. Al na een paar minuten veranderen ze alledrie van mening. Ze vinden het maar zo leuk! Arnjo slaat meteen een beetje door, door meteen alle bordjes bij iedere schoen te gaan lezen. Kom op zeg, we zijn maar 3 dagen in Toronto, man. Achteraf blijkt het dus toch geslaagd te zijn. (Dat was weer een goed advies, Monica en uhhhh die vermelding over dat Westin hotel was ook speciaal voor jullie; we hebben er een mooie foto van gemaakt.... om jullie nog even lekker te maken. Het is echt een toplocatie). Na het Bata Shoe Museum gaan we met de streetcar richting Chinatown. We stappen uit op Spadina Avenue en lopen naar Kensington Market. De kinderen lopen enthousiast ieder winkeltje in wat ze tegenkomen maar al gauw komen ze er achter dat het allemaal ‘hippie-spullen' zijn en dat alles uit de jaren 60 en 70 stamt. Alle kleding die buiten hangt is verschoten door de zon. Je snapt niet dat er nog iets verkocht wordt. Want iedereen ziet dat het oud is en uit de mode. Rebecca noemt het ‘de meest vreemde zooi die ze ooit heeft gezien'. Dat neemt niet weg dat de straatjes geweldig zijn om doorheen te lopen. Allemaal huisjes à la Villa Kakelbont in de meest aparte kleuren. Overal hoor je muziek uit de winkeltjes komen. Supergezellig allemaal. Op één van de vele terrasjes gaan we even wat drinken. De serveerster zit vol met tattoos. Één van de grootste tattoos op haar lichaam stelt een gebroken hart voor..... je vraagt je af waarom ze verlaten is

. Als we weer bij Spanida Avenue aankomen wil ik eigenlijk wel wat chinese hapjes eten (Dim Sum of Dumpling zoals ze dat noemen). Ik had op internet al gelezen dat het eten bij de chinees daar bijzonder goed moet zijn. Mijn oog valt op een chinees restaurant die menukaarten buiten heeft in een bakje heeft staan. Ze hebben gerechten voor $5,00 tot $7.00. Keigoedkoop.... dus de familie van Beugen zit al binnen. Rebecca bestelt kip kerrie met rijst, Arnjo bestelt hete karbonade (huh? Is dat chinees?) met rijst, Veronique een kippensoep met noodles en ik kip met allerlei groenten. De mevrouw van de bediening is wat sikkeneurig. Ze is moeilijk verstaanbaar, ongeduldig en heeft er duidelijk geen zin in. Ze komt opeens met één of andere soep aan en een paar loempiaatjes. ‘Its for free'zegt ze. Op de vraag wat voor een soep het is hebben wij geen antwoord gekregen maar het smaakte goed. Daarna kwam het eten. Het was heerlijk. Echt waar. Ik zou morgen nog wel en keer daar willen eten. We krijgen nog een paar fortune cookies als we weggaan. Ons dag kan niet meer stuk ;-) In china Town lopen we nog een echte chinese winkel binnen. Veronique, die gek is op noodles en dat soort dingen, weet niet wat ze ziet. Ze maakt meteen een paar foto's van alle stelling die vol liggen met die dingen. Achterin de zaak hebben ze de ‘verse' spullen liggen. Je weet wel: inktvissen, kokkels, chinese t-bone vissen enz. Bij het verlaten van de winkelen ziet Arnjo een mooie auto staan.Vraag mij niet wat voor een auto maar hij was mooi en groot. De auto blijkt van een paar meisjes te zijn die ‘rasta'vriendjes hebben. Als Arnjo vertelt dat wij uit Nederland komen is ze meteen helemaal enthousiast. We moeten even kennis maken met een vriend van hun, hij heeft in één van de zijstraatjes een eigen winkel. Ach, wat maakt het uit denken wij. Wij lopen achter de meisjes aan komen bij een heel klein donker winkeltje terecht. Voor de deur zit zo'n echte rasta-man. De haren in dreadlocks en zo'n gehaakte muts op in Jamaicaanse kleuren. Hij stelt zich voor en vertelt dat hij in Amsterdam is geweest en dan vooral in specialewinkeltjes in Amsterdam. Opeens hebben wij het door: ze denken dat wij wiet willen kopen! Ze denken werkelijk dat iedere Nederlander wiet rookt. We nemen gauw afscheid. Peace, man. Op Spanida Avenue nemen we streetcar 501. Volgens één van de boeken die ik heb gelezen moet dit wel een mooie tramroute zijn. Het is in ieder geval de drukste want we moeten geruime tijd staan. De streetcar rijdt de gehele Queenstreet op en neer; en dat is een heel eind. Aan weerszijde van de weg zitten weer van allerlei kleine winkeltjes en barretjes. Ruim voordat we bij ons hotel zijn stappen we uit om het laatste stuk te wandelen. Zo zie je tenslotte toch het meeste. Toronto is echt een prachtige stad. Om 19.15 uur zijn we weer bij het hotel. Zo, vanavond doen we maar eens niets meer. Even allemaal douchen en op tijd naar bed. Arnjo zal wat foto's er op zetten. Ik ben benieuwd. Voor wat betreft het weer hier in Toronto, het was vandaag niet zo warm als gisteren maar ik toch nog een graad of 27. Het is echt triest dat het in Nederland, midden in de zomer, weer regent dat het giet. Dat scheelt wel sproeien, Els!